Walczyć, zwyciężać Miłością

  „Nienawiść nie jest siłą twórczą. Siłą twórczą jest MIŁOŚĆ”. Takie słowa wypowiedział św. o. Maksymilian Colbe, zanim oddał ducha w celi śmierci. Można powiedzieć, że zrobił to za przekonania. On wiedział, że nienawiść pochodzi od szatana, a miłość od samego Boga.

  

   Więzień nr 16670. Cela śmierci nr 18. Niemiec którego poprosił o zamianę z wytypowanym skazańcem oniemiał. Zapomniał się wręcz i odparł do o. Maksymiliana używając zwrotu „Pan”. To było niespotykane u Niemców. Powyższy cytat niejako dudni mi w głowie. Rodzi się wiele pytań – czym jest nienawiść i czym jest miłość. Kiedy tak naprawdę nienawidzimy i kiedy tak naprawdę kochamy? Pewnie tyle ile pytań, tyle też różnych spojrzeń na ten temat i tyleż różnych odpowiedzi. To tak zwany temat rzeka. Ja jednak chciałbym się zatrzymać na MIŁOŚCI.

Tak sobie myślę, że łatwo jest kochać kogoś, kto czyni nam dobrze – nazywam to po swojemu łatwą miłością. Znacznie gorzej kochać jest „miłością trudną” – kochać kogoś, kto krzywdzi i nie zamierza przestać krzywdzić. Oczywiście pomiędzy tymi dwoma skrajnymi postawami na pewno jest coś pośrodku, np. grzeczne dziecko i to trudne do poskromienia. Wielu z nas pewnie spotkało się w swoim życiu z takimi postawami, albo widzi je na co dzień w sąsiedztwie, miejscu pracy, albo w swoich rodzinach.

  Trudna miłość. Jak ją zrozumieć, jak w niej trwać, jak wytrwać do końca…? Myślę, że wiele zależy od naszego spojrzenia na naszych krzywdzicieli – na tej skrajności chciałbym się skupić. Chcąc niejako „nauczyć” się ich kochać tak ,jak każe Bóg, muszę zacząć usilnie szukać czegoś co przedstawi ich w jakimś „milszym świetle”, czegoś co pokaże ich inne, lepsze oblicze, czegoś co ich bardziej „uczłowieczy”. Myślę wtedy, że w końcu i oni byli kiedyś małymi, niewinnymi i czystymi dziećmi, ale z różnych powodów przez swoje złe wybory, wędrując przez życie ocierali się o różne „brudy”. Próbuję ich niejako tłumaczyć. Próbuję winić ich środowisko, zły przykład w którym wzrastali od dzieciństwa, albo nieodpowiednich ludzi których spotkali na swojej drodze. Poprzez „zaawansowanie” w swoich grzechach, nawet po Spowiedzi św. szybko ulegają starym złym przyzwyczajeniom, zaczynają na nowo krzywdzić.

   Zastanawiam się, jak wtedy patrzy na nich Bóg? Skoro wszyscy jesteśmy Jego dziećmi, to pewnie płacze nad tymi które się pogubiły słuchając podszeptów złego i płacze nad naszym cierpieniem, ale pragnie zarazem abyśmy i my patrzyli z miłością na nich a nienawiścią tylko na ich czyny i na tego który jest ich sprawcą – szatana. Przypomnijmy sobie, jak bardzo Pan Jezus kochał św. Piotra, lecz gdy tamten zaczął mówić źle, odparł do niego: „Zejdź mi z oczu szatanie” – skupił się na złych słowach w których była ukryta szatańska pokusa, a nie na osobie św. Piotra. Pan Jezus wyraźnie to rozgraniczył w tamtym momencie. Prościej mówiąc – to nie św. Piotr był zły tylko to co wypowiedział było złe. To nie nasz krzywdziciel powinien być znienawidzony lecz jego złe czyny. Trudno jest o takie spojrzenie.

   

  Ostatnio gdzieś zasłyszałem, że każdy człowiek, to jakby diament i ten który leży w błocie (grzechu) również nim pozostaje, drogim dla Boga chociaż ubrudzonym. To błoto (grzech) jednak nam go przysłania, albo całkowicie zakrywa i odwraca uwagę od jego człowieczeństwa, wychodzi na pierwszy plan – taki jest podstęp szatana. Często zostajemy oszukani. Im większy krzywdziciel tym trudniej w nim dostrzec „diament”, człowieka, pogubione Dziecko Boże – tym bardziej trudno w nim dostrzec cierpiącego Jezusa. Z tym „złudzeniem” trzeba nam będzie walczyć do końca naszych dni. Jednak można tego dokonać tylko z Bożą pomocą, gdyż trudno jest nam słabym ludziom o takie Boże spojrzenie na kogoś, kto bije fizycznie lub wbija przysłowiową szpilę  pomiędzy żebra. Trudno jest w takim momencie zapanować nad swoimi emocjami. Czasem strach paraliżuje nasze działanie i myślenie. Jeżeli targają nami takie uczucia, to nie pozostaje nam nic innego jak ćwiczyć się w tej trudnej miłości i wypracować swój „system obronny”, aby każde kolejne starcie nie było dla nas tak dotkliwe.

   

  Aby lepiej to zobrazować przytoczę pewne porównanie. Zaczerpnąłem je z nauki św. Ignacego z Loyoli, którą radził stosować w strapieniach duchowych, ale można ją zastosować przecież analogicznie do starcia z naszym pogubionym oprawcą. Zatem wyobraźmy sobie, że jako pasażer jedziemy na stojąco w pędzącym autobusie i widząc, że zbliżamy się do zakrętu przygotowujemy się do niego, chwytamy czegoś mocniej, zapieramy się, stajemy stabilniej w rozkroku – tylko tak jesteśmy w stanie pokonać ostry zakręt, bez poważniejszych urazów lecz bardzo płynnie a nawet i z satysfakcją… Jeżeli jednak nie przygotujemy się zawczasu do takiego –wracając do meritum rozważań  - „życiowego” zakrętu, to może nas mocno poturbować, poranić, albo połamać. Takim zakrętem jest kolejne starcie z oprawcą. Nie możemy przy tym zapominać o modlitwie za naszych prześladowców. Czasem wbrew samemu sobie. Mówię „wbrew”, bo na pewno w niektórych przypadkach zdaje się to być po ludzku niemożliwe. Jestem jednak przekonany, że takie postępowanie wybija zupełnie z równowagi i „ogłupia” szatana, który jest zawsze inicjatorem wszelkiego zła i tego kuszonego – naszego oprawcę, być może również.  Myślę, że modlitwa osoby krzywdzonej za swojego oprawcę ma zupełnie inną – nieporównywalnie większą – wartość w oczach Pana Boga i dzięki niej możemy być świadkami cudów. Kiedyś dowiemy się tego ze szczegółami. Niektórzy być może dowiedzą się, że do cudu zabrakło im jedna  „Zdrowaś Maryjo…”. Inni pewnie dowiedzą się, że gdyby nie ich modlitwa to byłoby nieporównywalnie gorzej w ich życiu.

  

 Na koniec dla zachęty, albo dla przestrogi przytoczę inny cytat a mianowicie taki, że : „Będziemy sądzeni z miłości” – to zarazem tytuł książki, którą napisał egzorcysta o. Gabriele Amorth. On również wiedział co mówi, bo skoro był egzorcystą, to znaczy, że był jakby na „pierwszej linii frontu”. On wiedział również doskonale, jak twórczą siłą jest miłość i jak bardzo szatan jej nienawidzi, bo jest mu zawadą, wielką przeszkodą na jego drodze. Dlatego musimy robić wszystko, aby rzucać mu pod nogi kłody miłości, zwłaszcza miłości trudnej, bo one są największe. A przy tym prowadźmy otwarty ostrzał do niego z różańca – jak mawiał św. o. Maksymilian. Tak właśnie często mawiał: „Chodźmy postrzelać do diabła z różańca”. Ojciec Maksymilian pewnie teraz się uśmiecha. Na pewno się uśmiecha. I oręduje za nami. Dziękujemy Ci Ojcze Maksymilianie za Twój przykład i heroizm, za bezwzględną walkę ze złem, aż do dnia w którym przeszedłeś do Wieczności – do dnia wigilii Wniebowzięcia tej z której Różańca strzelałeś do ostatniego tchnienia na tej ziemi. A wszystko na Bożą chwałę. Bądź uwielbiony Wszechmogący Dobry Boże.

                              

                             Z Panem Bogiem i Maryją.        

                                                                        Mariusz B.