Barbara po wodzie, Barbara po lodzie…

   Barbara – jedna z pierwszych świętych kobiet chrześcijańskich od  XIII wieku szczególnym kultem obdarzana była w Polsce. Szczególnie cześć oddawał jej lud na Pomorzu i Śląsku.  Przyczyną tego mogły być kazania, legendy i podania o męczeńskich torturach i śmierci tej pięknej dziewczyny zadawanych z rąk własnego ojca. W polskiej tradycji ludowej święta Barbara broniła od chorób i epidemii, a także od burzy i pioruna. Opiekowała się narzeczonymi. Panny modliły się do niej o odroczenie poboru ukochanych do wojska. Dziewczęta ucinały i wkładały do wody gałązki czereśni. Jeżeli zakwitły one w Boże Narodzenie spodziewały się rychłych zaręczyn. Wytrwałość i determinacja Barbary uczyniła z niej patronkę tych grup zawodowych, którym cechy te są najbliższe: budowniczych, marynarzy, rybaków i górników. 

  Ryzykujący życie w swej ciężkiej pracy powierzali je Barbarze czczonej też jako patronkę dobrej śmierci.

  Najbardziej jednak Barbara kojarzona jest z górnikami. W każdej kopalni znajduje się jej wizerunek, a zjazd pod ziemię poprzedza modlitwa do niej. Dawniej 4 grudnia odbywały się „wyzwoliny” młodych chłopców na rębaczy oraz ceremonialne pasowanie na górników. Musieli oni sprostać wielu zadaniom, m.in. skokowi przez szeroką skórę. Na koniec młodzi adepci stawiali wszystkim kolegom poczęstunek z tradycyjnych potraw śląskich. Górnicze tradycje nie są znane w całej Polsce, ale na pewno każdy pamięta o przysłowiach zapowiadających pogodę na święta: ”Barbara po wodzie, Boże Narodzenie po lodzie”. I niech tak będzie.

   Święta Barbaro miej w swojej opiece wszystkich, którzy się do Ciebie uciekają.

                                                                 Agnieszka