Najcięższa próba – bycie matką - Świadectwo Elżbiety

 Zapyta ktoś dlaczego najcięższa?  Bo matką jest się do końca… do końca swojego życia, bez względu na wiek dziecka i jego postępowanie.

Bo to matki najczęściej stawiane są pod pręgierzem odpowiedzialności za czyny dzieci, bo to matki oszalałe z rozpaczy najbardziej cierpią, gdy cierpi dziecko, a im pozostaje tylko wiara i nadzieja bo człowiek i jego nauki nadal przegrywają z chorobami, skłonnościami czy kalectwem…

  Szczególnie dzisiaj bycie matką to zadanie nie lada….

  Tęsknota za matką… czasami przeradza się w fizyczny ból dziecka. Pamiętam z autopsji jak jako 8 latka wyjechałam na pierwsze kolonie. Jak płakałam nocami za matką… płakałam mało powiedziane… płakałam za matką, aby mnie przytuliła, za matką której pieszczot nie było dane mi poznać…. za czułością matki tęskniłam…. czułością której nigdy nie poznałam.

  Zawsze przyglądałam się zawstydzona, jak mamy przychodzą do przedszkola po dzieci, jak te dzieci przytulają, całują… dopytują się, stałam w kącie gdzieś schowana i przyglądałam się. U mnie tak nie było – zimny wychów i już.

  Im byłam starsza to tęsknota rosła, przybierając różne formy a to cierpienia, a to żalu i poczucia straty, czy też wręcz rozgoryczenia.

   Późno odkryłam w swoim życiu, że jednak jest matka – że jest najbardziej dostępna z matek- Matka Najświętsza. Z jaką nieśmiałością zbliżałam się do Matki, jak nie potrafiłam z Nią rozmawiać, bo i z tą ziemską matką nie umiałam. Jak się bałam Matce zaufać, nie potrafiłam się do Matki przytulić…. tyle lat się modliłam, ale tak jakoś „płytko” nie sercem. I coraz bardziej tęskniłam za Matką.

  Takie miałam wyobrażenia, że jest łagodna, czuła, delikatna, że jednak czeka na mnie pomimo, że się boję, że wysłucha, przytuli… O to przytulenie najbardziej chodziło…. którego na tym świecie nie zaznałam. Że usłyszę „kocham cię „ . Też nie usłyszałam nigdy, ani od matki, ani od ojca….

   Sama zostałam matką, syn, ukochany, wypielęgnowany, wycałowany. Nie wiem jak to się działo, ale swojemu dziecku chciałam emocjonalnie dać to czego mnie samej najbardziej brakowało – zainteresowanie, czułości, rozpieszczanie i ciągłe gadanie, opowiadanie… zbawienne chwile były szedł spać bo wtedy mogłam przestać mówić.

I tak było do 15go roku życia syna… później się zmieniało, zmieniało na złe, bo widział pęd ojca za kasą coraz większą, bo słyszał kpiny i szyderstwa z wiary i Boga….. wymknął mi się z rąk niespostrzeżenie, już matka była głupia, bo dużo nie zarabia a wciąż pracuje… i takie tam podsycane przez krewnych głupotki, które oddaliły syna, jego ojca od Boga. Pozostała mi tylko modlitwa.

  Ciężki czas, mnóstwo wątpliwości, zły czas pochłonął i mnie… nie dałam rady. Praca, kolejne studia, jakieś awansowanie w pracy i inne transformacje niszczyły moją duchowość i wiarę.

  W końcu przyszedł czas zastanowienia. Pan miał swój doskonały biznesplan na moje życie- na życie nas wszystkich.

Wróciłam definitywnie do Pana, oddałam mu kierownicę mojego życia – Pan jest moim sterem.

Otrzymałam wielki, wielki dar,  dar świadomości swojej grzeszności, swojej małości i nędzy. Dar widzenia swoich grzechów i … rozumienia tego co się stało i działo w moim życiu….

   Gdyby można było swoje życie przeżyć jeszcze raz – zupełnie inaczej chciałabym przeżyć.

Ale z drugiej strony – i to jest właśnie najpiękniejsze, że gdyby moje życie nie było takie jakie właśnie było ---- może teraz byłabym innym człowiekiem niż jestem…. nie znamy przecież do końca wyroków i zamierzeń boskich.

  Wracając do bycia matką….  Zawsze modliłam się za swoje dziecko…. a Pan w swej łaskawości zesłał ciężkie przeżycia z własnym dzieckiem, bardzo trudne doświadczenia. Dramat…. ale dał też mi siłę do walki o życie dziecka, a właściwie o powrót do życia wraz z Bogiem dla syna.

  Dziś doskonale rozumiem co znaczy cierpliwość, cierpliwość i zawierzenie wytrwałej modlitwie – przecież św. Monika wymodliła nawrócenie syna. I ja od lat wzywałam św. Monikę o pomoc, i wielu, wielu innych Świętych, aby wspierali moje błagania o nawrócenie dziecka.

  Nie nalegałam, nie krytykowałam ale starałam się wiele tłumaczyć…. pomału coś zaczęło kiełkować w sercu syna. Matka naprawdę musi być cierpliwa i ufna w Matczyną opiekę.

  U mnie to trwało kilka lat….. Owszem były irytacje, zniecierpliwienia… ale zaraz przepraszałam Mateńkę i oddawałam Jej przewodnictwu syna.

  No i w tym roku, w styczniu pojechałam na nocne czuwanie na Jasną Górę. To spotkanie z Matką w Jej Domu zawsze jest dla mnie ogromnym przeżyciem. I teraz też tak było. Po północy, po Mszy św. Podeszłam do stóp Ołtarza i spłakana wpatrywałam się w ikonę Najświętszej, błagam w sercu o nawrócenie dla syna, o przemianę jego życia i mojego …i Matka potwierdziła moje błaganie, że wysłuchała - dwukrotnie zamrugała oczyma. Nie to nie żadne zwidy…. Matka wysłuchała mnie.

  Moje własne łzy mnie utopiły, a jednocześnie taka radość w sercu, takie ciepło i spokój. Błogość, cudowna lekkość serca. Dziękuję Ci Mateńko, Jasnogórska Pani.

  Modliłam się dalej żarliwie za syna, ale już spokojniej z wielkim zaufaniem.

Chwilę potem, bo 11go lutego pojechałam na pielgrzymkę do Sanktuarium w Oborach, do Matki Bożej Bolesnej. Wzięłam ze sobą fotografię syna. Modlitwy błagalne i dziękczynne za syna, tak przez cały czas spotkania.

  Po Koronce do Miłosierdzia było indywidualne błogosławieństwo i modlitwy o uzdrowienie. Trzymałam  kurczowo w ręku fotografię syna i tak błagałam Mateńkę o nawrócenie. Wokół mnie ludzie padali, zasypiali w Duchu św. a ja nadal klęczę, podchodzi do mnie kapłan, modli się, a ja nic, tylko w duchu mówię „Matko ratuj mego syna”. I znowu pokój w sercu i radość, to nic, że nie miałam zaśnięcia w Duchu św. czułam znowu sercem, że Matka jest ze mną.

  Dodatkowo w drodze powrotnej o. Andrzej sercanin, który nam towarzyszył modlił się ze mną nad synem i błogosławił tę fotografię. I w pewnym momencie zapytał” a kto z tyłu stoi za synem i go trzyma?” mówię że to ja….. o. Andrzej powiada” powiedz synowi, że nadal go trzymasz, że prosisz za niego Matkę Najświętszą, niech tę fotografię postawi sobie w domu w widocznym miejscu, Matka go ze wszystkiego wyprowadzi na drogę nawrócenia, a ty módl się za niego wytrwale”.

Cudna to była pielgrzymka, z taką nadzieją, wiarą i ufnością wkraczałam w swoją codzienność.

    Dwa dni po pielgrzymce dzwoni syn i mówi, że ma takie mocne pragnienie, aby pójść do spowiedzi…  nie był, nawet nie pamięta ile lat temu. Wiedziałam już, że Matka go nie wypuści ze swoich rąk…. Przepłakałam i przemodliłam całą noc dziękując Mateńce.

A 6go marca nastąpił ten dzień, syn przyjechał do mnie, poszedł do spowiedzi św. długo rozmawiał z kapłanem…… wrócił inny człowiek. INNY CZŁOWIEK, spłakany, ale radosny, lekki, i nie mógł przestać opowiadać, jak się wspaniale czuje…. Chwała Ci Panie Jezu. Bądź Panie uwielbiony za mojego syna, za jego drogę do Ciebie, Panie.

 Wielkim przeżyciem jest teraz każda Eucharystia dla syna, odkrywa pomału Boga, a może to Bóg pozwala na odkrywanie Go w Eucharystii, w każdym człowieku…. Chwała Ci Panie, Króluj nam Chryste, bądź uwielbiony Panie, Mateńko dziękuję

Teraz jadę znowu do Obór – dziękować Matce za wszelkie łaski jakimi mnie obdarza….

           

                         Mateńko Kochana dziękuję

14 marca 2017                                      Elżbieta KS